SLE یک بیماری اتوایمیون بوده که با تولید تعداد زیادی آنتی‌بادی علیه آنتی‌ژن‌های خودی مشخص می‌گردد. عوامل ایمنی نظیر لنفوسیت‌های B، لنفوسیت‌های T، سلول‌های دندرتیک، اینترفرون آلفا و همچنین فاکتورهای محیطی و ژنتیکی در پاتوژنز بیماری دخیل هستند. مطالعات نشان داده است که لنفوسیت‌های B نقش اصلی و مرکزی را در پاتوژنز این بیماری بازی می‌کنند، از این رو استفاده از آنتی‌بادی علیه لنفوسیت‌های B و مارکرهای سطحی آن می‌تواند در کاهش عوارض و شدت این بیماری نقش داشته باشد. Rituximabیک آنتی‌بادی IgG1 مونوکلونال موشی/انسانی بوده که کارایی آن در درمان لنفوما اثبات شده است. این آنتی‌بادی از طریق سایتوتوکسیسیته سلولی با واسطه آنتی‌بادی (ADCC)، سیتوتوکسیسیته با واسطه کمپلمان و پیام‌رسانی مستقیم منتج به آپوپتوز موجب لیز سلول‌های B CD20 مثبت می‌شود. مطالعات نشان داده است که افراد مبتلا به SLE که ریتوکسیماب دریافت کرده‌اند در آن‌ها نفریت لوپوسی، التهاب مفاصل، واسکولیت‌های جلدی، راش‌ها و علایم عصبی بهبود می‌یابد. همچنین موجب کاهش نیاز به درمان با IVIG می‌گردد.
از دیگر آنتی‌بادی مونوکلونال می‌توان به آنتی CD22 یا Epratuzumab اشاره کرد که در فاز دوم کارآزمایی بالینی برای SLE می‌باشد و موجب کاهش 45-35 درصدی لنفوسیت‌های B می‌گردد.