بیوتین (H)، توزیع گسترده‌ای در میان غذاهای طبیعی دارد. بخش زیادی از نیاز روزانه ما به این ویتامین، از طریق باکتری‌های همزیست روده‌ای (نرمال فلور) تأمین می‌گردد و لذا کمبود آن عمدتاً ناشی از کمبود غذایی نبوده و در اغلب موارد، مشکلی در مصرف و بکارگیری آن وجود دارد. آویدین (Avidin) موجود در سفیده تخم‌مرغ که یک پروتئین ناپایدار در برابر حرارت می‌باشد، با ایجاد یک اتصال محکم به بیوتین، مانع جذب آن در روده می‌شود.
شکل کوآنزیمی بیوتین، یک گروه پروستتیک است که به طور کووالانسی به وسیله پیوند آمیدی به گروه آمینو ε یک واحد لیزین اختصاصی آپوآنزیم متصل می‌شود. کمپلکس ویتامین با گروه لیزیل، بیوسیتین (Biocytin) نامیده می‌شود. بیوسیتین واکنش‌های کربوکسیلاسیون را کاتالیز می‌کند.
فقدان کامل آنزیم هولوکربوکسیلاز سنتتاز که بیوتین را به جزء لیزین پروتئین حامل بیوتین متصل می‌نماید، باعث کمبود ثانویه عملکرد ویتامین بیوتین شده و موجب ایجاد کمبودهای متعدد فعالیت کربوکسیلازی می‌شود. میزان RDA بیوتین برای مردان و زنان 30 میکروگرم می‌باشد.
کمبود بیوتین موجب افسردگی، توهم، درد عضلانی و درماتیت می‌شود. در موارد کمبود عملکرد ویتامین بیوتین، سوبسترای آنزیم‌های وابسته به بیوتین (لاکتات، β- متیل‌کرومات، β- هیدروکسی ایزووالرات و β- هیدروکسی پروپیونات) را می‌توان در ادرار یافت.