دانلود مقاله در مورد اسکیزوفرنی,مقاله درمورد اسکیزوفرنی,مقاله انگلیسی در مورد اسکیزوفرنی,دانلود رایگان مقاله انگلیسی روانشناسی با ترجمه,درباره اسکیزوفرنی,اسکیزوفرنی چیست pdf,تاریخچه اسکیزوفرنی pdf,اسکیزوفرنیpdf
بررسی راهکارهای کنترل و درمان اسکیزوفرنی و بیماریهای رفتاری
فهرست
عنوان
مقدمه
تاریخچه
عوارض بیماری اسکیزوفرنی
آیا کسانی که از اسکیزوفرنیا رنج می‌برند خطرناک هستند؟
چه چیز باعث اسکیزوفرنی است؟
مراحل درمان اسکیزوفرنی
راهبردهای درمان موارد مقاوم
کنترل عوارض جانبی
سایر درمان‌های زیستی
روانپریشی‌های دیگر
اختلال اسکیزوافکتیو
اختلال اسکیزوفرنی فرم
اختلال هذیانی و اختلال روانپریشی مشترک
نتیجه گیری
منابع
چکیده و مقدمه
اسکیزوفرنیا یکی از شایع ترین اختلالات روانی وخیم است اما ماهیت اساسی آن هنوز روشن نشده است و به همین دلیل گاهی سندرم نامیده می شود. هر چند که اسکیزوفرنی به مثابه یک بیماری واحد توصیف می شود، احتمالا مرکب از یک گروه اختلالاتی است که سبب شناسی ناهمگونی داشته، و بیمارانی را در بر می گیرد که تظاهرات بالینی، پاسخ درمانی، و سیر بیماری آنها یکسان نیست.
بروز این تظاهرات در افراد مختلف و در طول زمان متغیر است اما همواره شدید و معمولا دیرپا است. این اختلال با مجموعه ای از نشانه های مختلف مشخص می شود که غرابت شدید در ادراک، تفکر، عمل، خودپنداره و شیوه ارتباط برقرار کردن با دیگران از آن جمله هستند.با این حال، صفت بارز اسکیزوفرنی از دست دادن قابل ملاحظه تماس با واقعیت است که با عنوان روان پریشی به آن اشاره می شود.
اسکیزوفرنی معمولا قبل از ۲۵ سالگی شروع می شود، تا آخر عمرپایدار باقی می ماند و هیچ یک از طبقات اجتماعی از ابتلای آن مصون نیستند. کم توجهی و طرد اجتماعی که به دلیل ناآگاهی عمومی نسبت به این اختلال گریبانگیر بیماران می شود، این بیماران و خانواده هایشان را در غالب موارد آزار می دهد.
نکته مهمی که می بایست مورد توجه بالینگران باشد آن است که تشخیص اسکیزوفرنی کاملا مبتنی بر شرح حال روانپزشکی و معاینه وضعیت روانی است. هیچ گونه روش بررسی آزمایشگاهی برای تشخیص اسکیزوفرنی وجود ندارد.
تاریخچه
توصیفات مکتوب از علایمی که امروزه در بیماران دچار اسکیزوفرنی دیده می شود در تمام طول تاریخ وجود داشته است. پزشکان یونان باستان هذیان های خود بزرگ بینی، پارانویا و تباهی کارکردهای شناختی و شخصیت را توصیف کرده اند.
اما تا قرن نوزدهم اسکیزوفرنی به عنوان اختلالی طبی که ارزش درمان و بررسی را داشته باشد مطرح نشده بود دوتن ازمشاهیر عمده روانپزشکی و نورولوژی که این اختلال را مطالعه کردند،امیل کرپلین (۱۹۲۶-۱۸۵۶) و اویگن بلویلر( ۱۹۳۹-۱۸۵۷ ) بوده اند.
همه‌گیرشناسی اسکیزوفرنی
خیلی از افراد وقتی آگاه می شوند که اسکیزوفرنی به اندازه صرع شایع است، تعجب می کنند. خطر مبتلا شدن به اسکیزوفرنی در طول زندگی در حدود ۱ درصد است( گاتسمن،۱۹۹۱ ). این بدان معنی است که از هر ۱۰۰ نفرکه این روزها به دنیا می آیند و تا ۵۵ سالگی زنده می مانند، یک نفر به این اختلال دچار خواهد شد. البته آماری مانند این به معنی آن نیست که هرکسی دقیقا میزان خطر یکسانی دارد.
این یک برآورد خطرمیانگین در طول زندگی است. اکثر موارد اسکیزوفرنی در اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی آغاز می شوند. با اینکه گاهی اسکیزوفرنی در کودکان یافت شده است، اما این موارد نادر هستند.
اسکیزوفرنی می تواند در میانسالی و بعد از آن نیز آغاز شود اما بار دیگر این روند معمول نیست.جالب اینکه، اسکیزوفرنی در مردان زودتر از زنان آغاز می شود.
در مردان، موارد جدید اسکیزوفرنی بین ۲۰تا ۲۴ سالگی به اوج می رسد.به طور کلی، متوسط سن شروع اسکیزوفرنی در حدود ۲۵ سالگی برای مردان و در حدود ۲۹ سالگی برای زنان است. شروع اسکیزوفرنی قبل از ده سالگی یا بعد از شصت سالگی بی نهایت نادر است.
برخی مطالعات نشان داده است که مردان بیشتر از زنان ممکن است دچار علایم منفی شوند و زنها بیشتر از مردان ممکن است قبل از شروع بیماری کارکرد اجتماعی بهتری داشته باشند. در کل،فرجام بیماران مونث بهتر از بیماران مذکور است.
مراحل درمان اسکیزوفرنی
درمان روانپریشی حاد
علائم روانپریشی حاد مستلزم توجه فوری هستند. درمان مرحله حاد بر تخفیف شدیدترین علائم روانپریشی متمرکز است. این مرحله معمولا ۴ تا ۸ هفته طول می‌کشد. اسکیزوفرنی حاد معمولا با سرآسیمگی شدیدی همراه است که ممکن است ناشی از علائمی نظیر توهمات و هذیان های ترسناک، شکاکیت یا علل دیگر نظیر سوءمصرف مواد محرک باشد.
بیمارانی که ناآرامی (آکاتیزیا) دارند چون احساس ذهنی بیقراری حرکتی دارند، ممکن است سرآسیمه به نظر برسند. افتراق ناآرامی از سرآسیمگی (agitation) روانپریشانه ممکن است دشوار باشد بخصوص وقتی بیمار قادر به توصیف تجربه درونی خود نیست.
اگر داروی تجویزی بیمار عوارض اکستراپیرامیدال دارد (معمولا داروهای ضدروانپریشی نسل اول)، امتحان یک داروی آنتی کولینرژیک ضد‌پارکینسون بنزودیازپین یا پروپرانولول (Inderal) می‌تواند به افتراق این دو کمک کند.
برای درمان سرآسیمگی ناشی از روانپریشی گزینه های مختلفی وجود دارد. داروهای ضد روانپریشی و بنزودیازپین ها نسبتا به سرعت سبب آروم شدن بیماران می‌شوند.
دربیمارانی که سرآسیمگی بالایی دارند تجویز عضلانی داروهای ضدروانپریشی اثرات سریعتری دارد. یک مزیت داروهای ضدروانپریشی این است که تزریق عضلانی واحد هالوپریدول (Haldol)، فلوفنازین (Prolixin ،Permitil)، الانزاپین (Zyprexa)، یا زیپراسیدون (Geodon) اغلب سبب آرام شدن بیمار می‌شود بدون آنکه رخوت زیادی ایجاد کند.
ضدروانپریشی های کم قدرت (Low-Potenry) بخصوص اگر به صورت تزریق عضلانی مصرف شوند با رخوتزایی و افت وضعیتی فشار خون همراهند. الانزاپین و زیپراسیرون عضلانی، همانند شکل خوراکی این داروها، در جریان درمان حاد با عوارض اکستراپیرامیدال چندانی همراه نیستند.
این مزیت بزرگی نسبت به هالوپریدول یا فلوفنازین است، چرا که این دو دارو می‌توانند در برخی بیماران موجب ناآرامی یا دیستونی های ترس آور شوند. شکل خوراکی سریعا حل شونده الانزاپین (Zydis) نیز ممکن است جایگزین مناسبی برای تزریق عضلانی باشد.
بنزودیازپین ها نیز در درمان سرآسیمگی روانپریشی حاد موثرند. مزیت لورازپام (آتیوان) در شکل خوراکی یا عضلانی این است که جذب مطمئنی دارد. تجویز بنزودیازپین ها همچنین می‌تواند سبب کاهش دوز مورد نیاز داروی ضدروانپریشی برای کنترل بیماران روانپریش شود.
درمان در حین مرحله تثبیت و نگهدارنده
در مرحله تثبیت و نگهدارنده، بیماری نسبتا در حالت فروکش قرار دارد. هدف درمان در این مرحله جلوگیری از عود روانپریشی و کمک به بهبود سطح عملکرد بیمار است.
داروهای جدیدی عرضه شده‌اند که خطر دیس کینزی دیررس (Tardive Dyskinesia) در مورد آنها به مراتب کمتر است، بدین ترتیب یکی از نگرانی های عمده در درمان طولانی مدت کاهش یافته است.
در حین این مرحله، بیمار معمولا در حالت فروکش نسبی است و علائم روان پریشانه خفیفی دارد. در بیماران تثبیت شده ای که تحت درمان با داروهای ضد روانپریشی قرار دارند خطر عود به مراتب کمتر از بیمارانی است که داروهای خود را قطع کرده اند.
داده های موجود حاکی است که ۱۶ تا ۲۳ درصد بیماران تحت درمان ظرف یک سال دچار عود می‌شوند که این میزان در مورد بیمارانی که دارو مصرف نمی‌کنند ۵۳ الی ۷۲ درصد است.
حتی در بیمارانی که فقط یک دوره ی حاد را تجربه کرده‌اند احتمال دست کم یکبار عود علائم ظرف ۵ سال آینده، چهار پنجم است. قطع دارو این خطر را پنج برابر می‌کند. هرچند رهنمودهای منتشر شده، توصیه قطعی در مورد مدت درمان نگهدارنده پس از دوره اول علائم حاد به عمل نمی‌آورند، اما داده های اخیر حاکی است که درمان ۱ تا ۲ ساله ممکن است کفایت نکند.
این امر بخصوص در بیمارانی که به وضعیت شغلی خوبی دست یافته اند یا به تحصیل اشتغال دارند مایه نگرانی است، زیرا اگر دچار عود علائم روانپریشی شوند چیزهای زیادی را از دست می‌دهند.
عموما توصیه می‌شود بیمارانی که چند جمله روانپریشانه را تجربه کرده اند دست کم پنج سال تحت درمان باشند و بسیاری از متخصصین توصیه می‌کنند در این موارد درمان دارویی یه صورت نامحدود ادامه یابد.
عدم پذیرش (Noncompliance): عدم پذیرش درمان طولانی مدت با داروهای ضدروانپریشی بسیار بالا است. حدود ۴۰ تا ۵۰ درصد بیماران ظرف ۱ یا ۲ سال دستورات درمانی را رعایت نمی‌کنند. وقتی به جای داروهای خوراکی از داروهای طولانی‌اثر استفاده می‌شود میزان پذیرش بالا می‌رود.
هنگام شروع داروهای طولانی‌اثر، تا زمان رسیدن سطح پلاسمایی دارو به اوج خود تجویز داروهای خوراکی مکمل ضروری است. شکل تزریقی طولانی‌اثر ریسپریدون، پالیپریدون، آریپی پرازول و الانزاپین نیز در دسترس است.
تجویز داروهای تزریقی طولانی‌اثر مزایایی دارد: ۱- در این موارد بالینگر بلافاصله متوجه عدم پذیرش بیمار می‌شود و پیش از برطرف شدن اثرات دارو می‌تواند مداخلات مناسبی صورت دهد؛ ۲- نوسان روزانه سطح خونی دارو کمتر است و امکان برقراری حداقل دوز موثر را فراهم می‌کند؛ ۳- بسیاری از بیماران این شکل دارویی را به انواع خوراکی ترجیح می‌دهند زیرا در انواع خوراکی بایستی برنامه مصرف روزانه را به خاطر داشته باشند.
راهبردهای درمان موارد مقاوم
تجویز یک داروی ضدروانپریشی در مرحله حاد اسکیزوفرنی سبب بهبود ۶۰ درصد بیماران تا حد فروکش کامل یا باقی ماندن علائم خفیف می‌شود؛ ۴۰ درصد بقیه بیماران نیز بهبود می‌یابند اما درجات متغییری از علائم مثبت آنها باقی می‌ماند که نسبت به …
ادامه و دانلود فایل کامل word تحقیق در ۳۱ صفحه در فایل زیر:قیمت ۳۰۰۰تومان