بم‌تار یا تارباس، سازی است شبیه تار که معمولاً دستهٔ آن چند سانتی‌متر بلندتر و کاسه طنینی آن اندکی پرحجم‌تر از تار است.
بنا بر اسناد موجود استاد کلنل علی نقی وزیری مجموعه ای از چند تن ساز را ابداع کرده وبه سازندگان ساز سفارش ساخت آن را داده اند . که در آن میان می توان به ساز (تار باس ) و (تار سوپرانو ) اشاره داشت. تار سوپرانو از گردونه حذف و تارباس به عنوان عضوی پذیرفته شده ، توسط نوازندگان به هیئت مجموعه سازهای ملی ایران در آمد.
کلنل وزیری چهار نوع صدا دهی برای تار ابداع کرده که از بین آنها بم‌تار هنوز هم به کار می‌رود. این ساز سه رشته سیم دارد که قطر آنها از سیم‌های متعارف تار بیشتر است. بم‌تار مانند تار با فواصل چهارم و پنجم کوک می‌شود. از تفاوت‌های عمده بم‌تار با تار صدای آن است که یک اکتاو بم‌تر از تار است. معمولاً پوست روی نقاره برداشته می‌شود و برای نوازندگی آن از مضراب‌هایی با جنس شاخ یا استخوان استفاده می‌شود.
صدادهی تارباس یک هنگام (Octave) بم تر از تار معمولی است. این ساز فقط سه عدد سیم دارد و معمولاً از سیم های گیتار و در مواردی از سیم های ویلنسل بهره می گیرد. تارباس با مضرابی از جنس پلاستیک یا شاخ حیوان نواخته می شود. صدای تک نوازی آن خیلی جذاب نیست ولی در گروه نوازی کاربرد فراوان دارد. در تارباس فقط صداهای بم مورد نیاز است. به همین دلیل روی بخش نقاره، همانند تار پوست نمی اندازند و این قسمت غالباً به صورت خالی دیده می شود. برخی نیز برای زیبایی، روی آن را با یک توری نازک می پوشانند. تارباس در سال های اخیر غالباً در کنار عود، بخش باس موسیقی های معاصر ایرانی را می پوشاند.