ریبوفلاوین یا ویتامین B2، توسط گیاهان سبز و بسیاری از باکتری‌ها و قارچ‌ها سنتز می‌شود. جانوران توانایی سنتز این ویتامین را ندارند و بنابراین باید در جیره غذایی آنها حضور داشته باشد. بافت جگر یکی از منابع مهم جانوری ریبوفلاوین است. ریبوفلاوین از نظر ساختاری شامل یک قند 5 کربنی به نام D- ریبیتول و یک مشتق فلاوین است. این ویتامین به شکل‌های کوآنزیمی FMN و FAD وجود داشته و در واکنش‌های اکسیداسیون و احیاء شرکت می‌نماید. ریبوفلاوین رنگدانه‌ای فلورسنت است که در برابر گرما نسبتاً پایدار است، اما در حضور نور مرئی تخریب می‌شود. میزان RDA آن برای مردان 3/1 و برای زنان 1/1 میلی‌گرم می‌باشد.
کمبود ویتامین B2 موجب احتقان (Hyperemia)، ادم غشاهای موکوسی دهان، کیلوزیس (Cheilosis) (زخمی شدن و پوسته‌ریزی خشک در سطح لب‌ها و گوشه دهان)، شقاق مخاط دهان (Angular stomatitis)، التهاب زبان (Glositis)، زبان سرخابی (magenta tongue)، درماتیت سبوروئیک و آنمی نرموکرومیک- نرموسیتیک می‌شود.
به علت حساسیت بالای این ویتامین به نور مرئی، احتمال کمبود آن در نوزادان دچار هیپربیلی‌روبینمی که تحت نوردرمانی هستند، وجود دارد.
از فعالیت گلوتاتیون ردوکتاز گلبول‌های قرمز، برای ارزیابی وضعیت ریبوفلاوین استفاده می‌شود.