هپاتیت B یک بیماری ویروسی است که از طریق تماس با خون و ترشحات بدن افراد مبتلا منتقل می شود. این بیماری معمولا خود به خود بهبود یافته و عوارض دراز مدت کبدی ندارد. اكثر افراد مبتلا به هپاتيت B حاد مي‌شوند كه در اين موارد اكثر بيماران خودبخود بهبود مي‌يابند. این بیماری در عده کمی حالت مزمن پیدا کرده و فرد ناقل بیماری می شود و ی می تواند بیماری را به دیگران منتقل کند. تعداد کمی از این افراد در آینده دچار عوارض بیماری مانند سیروز یا هپاتوسلولار کارسینوما می شوند.
علت
هپاتيت B یک بيماري کبدی است که در اثر آلودگي با ويروس هپاتيت B ايجاد مي‌شود و يكي از مسري‌ترين فرمهاي هپاتيت ویروسی مي‌باشد. عوامل ديگري مانند برخي داروها، استفاده طولاني مدّت از الكل، تجمع چربي دركبد و تماس با برخي مواد شيميايي صنعتي نيز مي‌توانند سبب هپاتيت شوند.
چگونگي گسترش هپاتيت B:
ويروس هپاتيت B از طريق تماس با خون، مايع مني، ترشحات واژينال و خون قاعدگي فرد مبتلا به بدن شخص سالم وارد مي‌شوند. راههاي انتقال عبارتند از:
تماس جنسي:
وجود هر گونه خراش و زخم در ناحية دهانی ،مقعد، واژن و پيشا براه در هنگام رابطه جنسي مي‌تواند سبب ورود ويروس به بدن شود.
استفاده از سوزن مشترك باديگران جهت تزريق داروهاي غيرمجازدر معتادان تزریقی
تماس شغلي:
تماس داشتن با خون ، فرو رفتن سوزن آلوده به خون فرد مبتلا بصورت ناگهاني به داخل بدن ، پاشيده شدن خون آلوده به چشم، دهان و يا زخمي روي پوست، همواره كاركنان مراکز بهداشتي بیمارستانی را تهديد ميكنند.
مادر مبتلا به هپاتيت B در حين زايمان سبب انتقال بيماري به نوزاد خود مي‌شود (هنگام عبور نوزاد از كانال زايماني). شيردادن به شيرخوار سبب انتقال بيماري نمي‌شود.
استفاده از ابزار نفوذ كننده در پوست بدن و تاتو در صورتيكه قبلاً استريليزه نشده باشند.
وسايل بهداشتي مانند تيغ اصلاح و مسواك در صورتيكه با خون فرد مبتلا آلوده شده باشند، مي‌توانند سبب انتقال ويروس شوند.
در گذشته، انتقال خون يكي از راههاي معمول آلوده شدن با ویروس هپاتيت B بود. اما امروزه تمام خونهاي اهدايي در سازمان انتقال خون از نظر هپاتيت B بررسي مي‌شود.
دوران سرايت و تكثير ويروس:
علائم بيماري بطور متوسط 90 تا 60 روز ( 45 تا 180 روز) پس از ورود ويروس هپاتيت B به بدن ايجاد مي‌شود. اين دوران، دوره کومون ناميده مي‌شود. در دوره کومون و چند هفته پس از بروز علائم، ويروس از طريق خون، مايع مني، ترشحات واژينال ( شامل خون قاعدگي) و … فرد بيمار ( چه به صورت تازه و چه بصورت خشك شده) قابل انتقال است. خون بالاترين ميزان ويروس را دارا است. در صورت خشك شدن موارد نامبرده مي‌توانند براي يك هفته و يا بيشتر آلودگي را منتقل نمايند. در موارد ابتلا به هپاتيت B حاد، پس از توليد شدن آنتي بادي ضد آنتي ژن سطحي ويروس هپاتيت B در بدن (HBsAb) ديگر بيماري قابل سرايت نيست. در صورت ابتلا به هپاتيت B مزمن امكان انتقال ويروس در تمام عمر وجود دارد.
عواملی که احتمال ابتلا به هپاتيت B را افزایش می دهند
برخي عادات شخصي و بعضي از مشاغل خطر ابتلا به هپاتيت B را افزایش می دهند. افراد در معرض خطر حتماً باید واكسن هپاتيت B را دريافت نمایند. افراد در معرض خطر عباتند از:
افرادی که شریک جنسی آنها مبتلا به هپاتیت B است.
کسانی که شریک های جنسی متعدد دارند و از وضعیت سلامت آنها مطمئن نیستند.
کسانی که از سوزن مشترک برای تزريق مواد مخدر استفاده می کنند.
كاركنان بهداشتي مانند پزشكان و دندانپزشكان و پرستاران، تكنسين‌هاي آزمايشگاه و دانشجويان پزشكي
افرادي كه مسئوليت کفن ودفن اموات را دارند.
كاركنان و ساكنان مراكز نگهداري افراد عقب مانده ذهني
كاركنان زندانها و زندانيان طولاني مدت
افرادي كه با مبتلایان به هپاتيت B مزمن زندگی می کنند.
افرادي كه از تاتو و ديگر ابزارهاي سوراخ كننده پوست كه چندان با دقت تميز نشده باشند استفاده کنند.
نوزادانی که از مادران مبتلا به هپاتيت B متولد می شوند.
بیمارانی که دارند و فاكتورهاي انعقادي دريافت میکنند.
بیمارانی که دياليز می شوند.
همجنس بازان
پیشگیری
جهت محافظت از خود در برابر آلوده شدن با ويروس هپاتيت B بايد از تماس با خون و ديگر ترشحات بدني افرادي كه سلامتی وسابقه جنسي آنها براي شما مشخص نمي‌باشد، پرهيز نمائيد. به نكات زير توجه نمائيد:
هنگام رابطة جنسي از كاندوم استفاده نمائيد.
از سوزن تزريقي مشترك با ديگران استفاده نکنید.
در هنگام كار با خون از دستكش استفاده نمائيد .
ازتیغ اصلاح ومسواک مشترک با دیگران استفاده نکنید.
واكسيناسيون عليه هپاتيت B موثرترين راه براي جلوگيري از ابتلا به هپاتيت B مي‌باشد. در صورتيكه 3 نوبت واكسن هپاتيت B را دريافت نمائيد تا 95% عليه اين بيماري ايمن خواهيد بود. ايمني واكسيناسيون براي حدود 15 سال باقي خواهد ماند، انجام واكسيناسيون در موارد زير پيشنهاد مي‌شود:
تمام نوزادان تازه متولّد شده
تمامي افراد 18 سال و يا كمتر كه تاكنون واكسن هپاتيت B را دريافت نكرده‌اند.
معتادان تزريقي
افرادي كه بيش از 1 شريك جنسي در 6 ماه اخير داشته‌اند و يا سابقة يكي از بيماري‌هاي مقاربتي را دارند.
مردان هم جنس باز
هم خانه بودن و يا تماس جنسي با فرد مبتلا به هپاتيت B
افرادي كه دچار اختلالات انعقادي هستند ( مثل هموفيلي) و فاكتورهاي انعقادي را از خونهای اهداشده دیگران دريافت ميكنند.
افراد مبتلا به نارسايي شديد كليه كه نياز به هموديانير دارند.
كاركنان مراكز بهداشتي و بيمارستان‌‌ها كه با خون بيماران تماس دارند.
افرادي كه در زندانها و موسسات نگهداري افراد ناتوان و عقب مانده كار و زندگي مي كنند.
اگر جزء هيچ كدام از گروههاي فوق نيستيد باز هم با پزشك خود راجع به دريافت واكسن مشورت نمائيد. 40 – 30% از مبتلايان به هپاتيت B در هيچ كدام از موارد فوق قرار نمي‌گيرند.
در موارد زير بعد از واكسينه شدن بايد آزمايش خون جهت اطمينان از ایمنی بخشی واكسن انجام شود:
افراد مبتلا به نقص ايمني
كاركنان مراكز بهداشتي
افرادي كه شريك جنسي شان به هپاتيت B مزمن مبتلاست.
پیشگیری در صورت تماس با ویروس هپاتیت B
اگر تا بحال واکسن هپاتیت B را در یافت نکرده اید بايد يك نوبت ايمونوگلوبولين هپاتيت B و نوبت اول از واكسن 3 مرحله‌اي هپاتيت B را دريافت نمائيد. اين درمان بايد در مدت حداکثر 7 روز پس از فرو رفتن سوزن آلوده به بدن و 2 هفته پس از تماس جنسي مشكوك صورت گيرد. هر چه زودتر درمان انجام شود كارائي درمان بالاتر خواهد رفت.
اگر قبل از تكميل شدن 3 دورة واكسن هپاتيت B، با ويروس تماس داشتيد مي‌توانيد سريعاً يك دوز ايمونوگلوبولين ضد هپاتيت B را دريافت كنيد و جهت تكميل واكسيناسيون خود در طي 14 روز اقدام نمائيد
واکسن
واكسن هپاتيت B، تا حد زيادي از ابتلاي به این بيماري جلوگیری مي‌كند. در پاسخ به واكسن، بدن آنتي بادي ضد ويروس هپاتيت B را مي‌سازدكه يك نوع ايمني فعال محسوب مي‌شود. اين واكسن:
در 3 مرحله تزريق مي‌شود.
منع مصرف در دوران بارداري و شيردهي ندارد.
حداقل براي مدت 15 سال بدون نياز به آزمايش يا دريافت واكسن مجدد، قادر به ايجاد ايمني خواهد بود.
سبب ايجاد هپاتيت B و ايدز نمي‌شود.
ممكن است احساس درد و ناراحتي در موضع تزريق و يا تب خفيف ايجاد نمايد.
اين واكسن براي تمامي كودكان از تولد تا 18 سالگي، و نيز بالغيني كه در معرض خطر هستند و سابقة ايمن سازي ندارند پيشنهاد مي‌شود. ممكن است آزمايش براي تعيين ايمني بدن (اندازه گیری سطح آنتی بادی )نسبت به ويروس هپاتيت B در بالغين كه از سابقة واكسيناسيون خود اطلاع ندارند لازم باشد.
علائم
كمتر از نيمي از افراد مبتلا به هپاتيت B كوتاه مدت يا حاد علامتدارمیشوند. علائم شامل موارد زیر می باشد:
يرقان (زرد شدن سفيدي چشم و پوست): يرقان نشانه تأييد كننده هپاتيت بوده ودراكثر بيماران رخ نمي‌دهد و معمولاً وقتي ظاهر مي‌شود كه ساير علائم هپاتيت B در حال فروكش كردن باشند.
خستگي شديد
تب خفيف
سردرد
بي‌اشتهايي
حالت تهوع
استفراغ
احساس ناراحتي مداوم در قسمت فوقاني راست شكم زير دنده‌ها (محل قرارگيري كبد): در اكثر موارد احساس ناراحتي در صورت وارد آمدن آسيب به بدن و يا فعاليت كردن افزايش مي‌يابد.
اسهال يا يبوست
دردهاي عضلاني
درد مفاصل
بثورات پوستي
اكثر افراد مبتلا به هپاتيت B مزمن علامتي ندارند و تصادفاً در حین انجام آزمايش خون، اهدا خون و يا انتقال بیماری به يكي از افراد خانواده متوجه بیماری می شوند. حتی برخي بيماران تنها هنگام بروز عوارض بیماری مثل سيروز يا سرطان کبد (هپاتوسلولار كارسينوما) متوجه بیماری خود مي‌شوند كه البته این موارد شايع نيستند.
کی به پزشک مراجعه کنم؟
در صورت وجود موارد زير حتماً به پزشك مراجعه نمائيد:
اگر عوامل خطرساز هپاتیت ویا علایم این بیماری را دارید.
با بیمار هپاتیتی زندگی می کنید و یارابطه جنسی دارید.
با خون و ترشحات بدنی بیمار هپاتیتی مثل مایع منی،ترشحات واژینال،خون قاعدگی تماس داشته اید.
در صورتيكه مبتلا به هپاتیت Bهستید و در اثر استفراغ زیاد وتحمل نکردن مایات دچار کم آبی شده ایدو يا هر كدام از علائم زير كه حاكي از نارسائي در حال پيشرفت كبد مي‌باشد، راداریدبلافاصله به پزشك متخصص مراجعه نمائيد.
تحريك پذيري زياد
عدم توانايي در فكر كردن و كارهاي ذهني
خواب آلودگي شديد
تورم دستها و پاها، شكم با يا بدون ورم صورت
خونريزي از بيني، دهان،مقعد ( شامل وجود خون در مدفوع) و يا خونريزي زيرپوستي
در صورتيكه شاهد بيهوش شدن فرد مبتلا به هپاتيت B هستيد، حتماً با اورژانس پزشكي تماس بگيريد.
به چه كساني مي‌توان مراجعه نمود :
پزشكان عمومي
متخصصين اطفال
متخصصين داخلي
متخصصين عفونی
اگر دچار عوارض هپاتيت شده‌ايد مجموعه‌اي از يك متخصص بيماري‌هاي گوارش و كبد و متخصص بيماري‌هاي عفوني مي‌توانند به شما كمك نمايند.
آزمون های تشخیصی
پزشک از راه پرسیدن تاریخچه پزشکی وبهداشتی شما،انجام معاینات دقیق جسمی وانجام یک سری آزمایش قادر به تشخیص بیماری شما خواهد بود.
آزمایشات تشخیصی عبارتند از:
اندازه گیری آنتی ژنها وآنتی بادیهای ویروس هپاتیت: این آزمایشات میتوانند سطح ایمنی شما را در برابر این ویروس و اینکه آیا جدیداً مبتلا شده اید یا بیماری در بدن شما حالت مزمن پیدا کرده است و قابلیت انتقال بیماری به دیگران رامشخص نمایند.
DNA ويروس هپاتيت B: كه از طريق بررسي ژنتيك مورد مطالعه قرار مي‌گيردو مشخص كننده تكثير ويروس در بدن شما ( فاز فعال) و نيز قابليت انتقال ويروس مي‌باشد.
در صورتيكه نتايج آزمايشات فوق منفي باشد، آ‍زمايشهايي جهت تشخيص ويروس هپاتيت A، هپاتيت C و ابشتاين ويروس ( عامل بيماري مونو نوكلئوز عفوني) كه همگي مي‌توانند سبب هپاتيت شوند، انجام خواهد شد. اگر هيچ گونه عامل ويروسي براي هپاتيت يافت نشد، بايد تستهاي ديگر كه علّت التهاب كبد را مشخص ميكنند انجام شوند. همچنين انجام تستهاي مشخص كننده ابتلا به هپاتيت D همزمان با هپاتيت B الزامي است.
آزمايشات كبد عبارتند از:
اندازه‌گيري بيلي روبين، آلبومين و زمان پروتروبين (PT) كه مشخص كننده كفايت عملكرد كبدي مي‌باشند همچنين ممكن است كلسترول نيز اندازه‌گيري شود.
آنزيم آلانين آمينوترانسفراز كبد (ALT) و آسپارتات آمينوترانسفراز (AST)، آلكالين فسفاتاز و لاكتيك دهيدروژناز (LDH) مي‌توانند در تعيين تخريب و يا التهاب كبد كمك كننده باشند. اين آزمایشات كه آنزيمهاي كبدي را اندازه‌گيري ميكنند به تنهايي جهت تشخيص هپاتيت B كافي نبوده و معمولاً آزمایشات تكميلي ديگري نيز لازم است.
آزمایشاتی نيز ممكن است زماني كه امكان مزمن شدن بيماري شما و نيز نياز به دريافت داروهاي ضدويروسي وجود دارد انجام شوند. تستهاي زير براي ارزيابي درمان و ميزان كنترل تخريب كبد در موارد هپاتيت B مزمن استفاده مي‌شوند:
سونوگرافي شكم
سي‌تي اسكن
MRI ( در موارد معدودي استفاده مي‌شود)
نمونه‌گيري از كبد (بيوپسي)
اگر مستعد ابتلا به هپاتوسلولار کارسینوما هستيد بايد آلفافيتوپروتئين (AFP) براي شما اندازه‌گيري شود. در صورت بالابودن AFP امكان هپاتوسلولار کارسینوما بالا مي‌رود.
در صورت ابتلا به هپاتيت B مزمن بايد پزشك مرتباً شما را ويزيت نمايد و آزمايشات خون جهت ارزيابي عملكرد كبد شما و بررسي ميزان فعاليت ويروس در بدن شما انجام شود. برخي از آزمايشات، گوياي اين مساله هستند كه آيا ويروس هپاتيت Bدر كبد شما تكثير مي‌يابد؟ كه در اينصورت شانس هپاتيت B مزمن بالا مي‌رود. هپاتيت مزمن B مي‌تواند منجر به سيروز كبدي و يا كارسينوم هپاتوسلولار شود.
درمان
درمان عفونت ويروسي هپاتيت B بستگي به ميزان فعال بودن ويروس و ميزان در خطر بودن شما براي آسيب كبدي مانند «سيروز» دارد. هپاتيت B حاد معمولاً خودبه‌خود بهبود مي‌يابد. درمانهاي خانگي براي فروكش كردن علائم آن استفاده مي‌شود و سبب جلوگيري از گسترش ويروس مي‌گردد. در عفونت مزمن هپاتيت B، درمان شامل بررسي شرايط و بيمار استفاده از داروهاي ضد ويروسي جهت جلوگيري از آسيب رساندن به كبد مي‌باشد. اگر بیماری به كبد آسيب جدي رسانده باشد، ممكن است جهت درمان پيوند كبد در نظر گرفته شود.
مراقبت در منزل:
كاهش فعاليت: كاستن از ميزان فعاليت و هماهنگ كردن آن با توان خود، نكته‌اي مهّم است. شما نبايد دائماً در بستر استراحت نمائيد اما بايد به نياز بدن خود، هنگامي كه خسته مي‌شويد توجه نمائيد. از رفتن به سركار و مدرسه مگر در صورتيكه حجم كارهايتان در توان شما باشد اجتناب كنيد. از ورزش شديد بپرهيزيد. بتدريج كه بهتر مي‌شويد مي‌توانيد رفته رفته به فعاليت معمولي خود باز گرديد، در صورتيكه سريعاً و بدون توجه به توان خود، فعاليتهاي عادي خود را شروع كنيد ممكن است مجدداً بيمار شويد.
تغذيه مناسب: اگر چه ممكن است اشتها نداشته باشيد امّا تغذيه مناسب لازم است، اكثر مبتلايان با گذشت روز دچار بدتر شدن حالت تهوع و بي‌اشتهايي مي‌شوند. خوردن يك وعدة غني و كامل در صبح و وعده‌هاي سبك‌تر در ساعات بعدي مفيد مي‌باشد. پزشكان رژيم غذايي پركالري – پرپروتئين را براي بيماران هپاتيتي توصيه ميكنند.
جلوگيري از كم آب شدن بدن: بسیار مهّم است هنگامي كه مبتلا به هپاتيت B هستيد مخصوصاً اگر استفراغ ميكنيد آب به ميزان زياد بنوشيد. اگر تحمل ميكنيد نوشيدن آب گوشت و ميوه با توجه به تامين كالري بيشتر براي شما، مفيد مي‌باشد. بسياري از نوشيدنيهايي كه ورزشكاران استفاده مي‌كنندو در فروشگاهها موجود مي‌باشد در صورت استفراغ می توانندمواد معدني و الكتروليت‌های ازدست رفته را جبران نمایند.
اجتناب از الكل و داروها: هپاتيت متابوليسم الكل و برخي داروها را مختل مي‌كند. این مواد روند تخريب كبد را تسريع ميكنند. اگر داروي تجويز شده توسط پزشك را استفاده ميكنيد ممكن است پزشك مصرف دارو را تا بهبود كامل كبد به تعويق اندازد. به هر حال بدون توصیه پزشك، خودسرانه دارو مصرف نكنيد. در مورد تمام داروهاي مصرفي خود اعم از تجويز شده، داروهاي گياهي و استامينوفن از پزشك خود سؤال كنيد. استامينوفن میتواند باعث تخريب كبد شود.
كنترل خارش بدن: برخي از افراد مبتلا به هپاتيت، گاهي دچار خارش پوست بدن مي‌شوند، كنترل اين وضعيت با خنك نگهداشتن پوست، اجتناب از در معرض آفتاب قرار گرفتن، پوشيدن لباسهاي نخي و استفاده از برخی داروها مقدور مي‌باشد. در صورت تمايل به استفاده از دارو حتماً با پزشك خود مشورت نمائيد و دستورات درج شده روي بسته دارو مطالعه كنيد و در صورت بروز هر گونه عارضه، مصرف دارو را قطع نمائيد.
درمانهاي ديگر:
برخي از افراد مبتلا به هپاتيت B حاد دچار استفراغ و از دست دادن شديد آب مي‌شوند در اين موارد شايد نياز به بستري در بيمارستان براي دريافت مايعات وريدي باشد.
درمان دارويي:
برای افراد مبتلا به هپاتيت B حاد استفاده از دارو های ضدويروسي توصيه نمي‌شود. در هپاتيت B مزمن كه ويروس داراي فعاليت تكثير شونده بوده و يا روند تخريبي كبد شروع شده باشد این دارو ها توصیه می شوند. در واقع دريافت داروهاي ضدويروسي در موارد مزمن هپاتيت B بستگي به حضور آنتي ژن سطحي ويروس هپاتيت B (HBSAg)، مقدار DNA اين ويروس و نيز ميزان آنزيمهاي كبدي در خون دارد.
درمان جراحي:
هپاتيت B كبد را آلوده مي‌كند و معمولا نیاز به درمان جراحي ندارد. بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن که مبتلا به آسيب كبدي جدي شه اند است ممكن است نياز به پيوند كبد داشته باشند. در موارد كمي هپاتيت B حاد سريعاً به سمت نارسائي كبد پيش مي‌رود كه هپاتيت برق آسا ناميده مي‌شود. در این موارد نیز شاید نياز به پيوند كبد باشد.
سير بيماري
علائم ابتلا به ويروس هپاتيت B، در صورت بروز، در فاصله 90-60 روز (ممكن است 180-45 روز) بعد از ورود ويروس به بدن بروز مي‌نمايد. اكثر افراد مبتلا به هپاتيت B حاد مي‌شوند كه در اين موارد اكثر بيماران بعد از 3-2 هفته به تدريج بهتر شده و بعد از8-4 هفته كاملاً بهبود مي‌يابند. دربدن بيماران آنتي بادي عليه ويروس هپاتيت B ساخته مي‌شود كه سبب جلوگيري مادام‌العمر افراد از ابتلا مجدد مي‌شود. تنها افراد معدودی (اكثراً در سنين بالا) علائم طول كشنده دارند.
عده كمي علائم را براي مدت چند ماه خواهند داشت كه اين عده ممكن است نشانه‌هايي از نقص در عملكرد كبد قبل از اینکه كه كاملاً هپاتيت حادشان بهبود يابد داشته باشند.
حدود 25% از افراد مبتلا به هپاتيت B حاد دچار درد مفاصل و بثورات جلدي مي‌شوند. در موارد نادري ورم آنژيونوروتيك شامل تورم لبها، زبان ، تورم حنجره و تارهاي صوتي و يا درد در شكم رخ مي‌دهد.
در هپاتيت B مزمن بیمار حامل ويروس هپاتيت B براي مدت 6 ماه و يا بيشتر و گاهي تمام عمر خواهد بود. استعداد ابتلا به فرم مزمن بيماري بستگي به سن ابتلاي اوليه به هپاتيت B دارد.
90% از نوزاداني كه در بدو تولد آلوده به ويروس هپاتيت B شده‌اند، به فرم مزمن بيماري مبتلا خواهند شد. حدود 30% از كودكاني كه بعد از تولد در سنين بين 5-1 سالگی مبتلا شده‌اند و نيز 6% از كودكان بزرگتر، جوانان و بالغين به هپاتيت B مزمن مبتلا خواهند شد.
اگرچه اكثر مبتلايان به هپاتيت B مزمن دچار عوارض آن نمي‌شوند ولي 25-15% از مبتلايان در اثر سيروز يا سرطان كبد فوت خواهند نمود.
شانس ابتلا به سيروز در صورت دارا بودن آنتي‌ژن خاصي از ويروس هپاتيت (HBe)، سن بالاتر از 40 سال و بالا رفتن سطح آنزيمهاي كبدي در خون، بالاتر خواهد بود.
در موارد زير سن ابتلا به سرطان (هپاتوسلولار كارسينوما) افزايش مي‌يابد.
جنس مرد
داشتن سابقه فاميلي (ابتلا به سرطان كبد)
سن بالاي 40 سال
ابتلا به سيروز
ابتلا به هپاتيت C همزمان
مشكلات غير شايع ديگري كه در ارتباط با هپاتيت B رخ مي‌دهند عبارتند از :
عفونت هپاتيت D : كه فقط در افراد مبتلا به هپاتيت B رخ مي‌دهد و مي‌تواند سبب وخيم شدن هپاتيت B شود.
هپاتيت فولمیننت (برق‌آسا) : كه سبب آسیب ناگهاني و وخيم كبد شده و بستري در بيمارستان ضرورت دارد.
واسكوليت (تورم عروقي) : كه سبب بيماري كبد، آرتريت (تورم مفاصل)، درد شكم، التهاب عصب (مونونوريت) و بروز پديده رینود و التهاب و آسيب كليه مي‌شود.
آیا باید داروهای ضد ویروسی برای درمان هپاتیت مزمن خود دریافت کنم؟
با کمک این اطلاعات می توانید در روند تصمیم گیری در مورد درمانتان همکاری کنید و به توصیه های پزشکان اعتماد نمایید.
نكات مهم در تصميم گيري:
درمان ضد ويروسی براي تمامي بيماران مبتلا به هپاتيت B مزمن پيشنهاد نمي‌شود و مي‌تواند به عنوان يك انتخاب براي افرادي كه در معرض آسيب و تخريب كبدي مانند سيروز قرار دارند باشد .درمان ضدويروسي در صورتيكه آسيب جدي به كبد وارد شده باشد كمك كننده نخواهد بود. اگر يكبار درمان دارويي دريافت نموده‌ايد بهبودي حاصل نكرده و يا بيماري شما عود كرده است روند درمان شما تغییرخواهد کرد. با پزشك معالج خود در مورد نحوة تصميم گيري صحبت نمائيد. موارد زير را هنگام اخذ تصميم در نظر داشته باشيد:
اگر به هپاتيت B حاد مبتلا هستيد، نيازي به درمان دارويي نداريد و معمولاً خود به خودبیماری از بين مي‌رود.
در صورت ابتلا به هپاتيت B مزمن در موارد زير درمان دارويي پيشنهاد مي‌شود:
بالا بودن DNA ويروس هپاتيت B در خون
بالا بودن آنزيمهاي كبدي
وجود بيماري كبدي
در صورتيكه آنزيمهاي كبدي شما در حد طبيعي و يا اندكي بالاتر از طبيعي باشد و بيوپسي كبدتان نمايانگر آسيب و تخريب كبدي نباشد نيازي به درمان دارویي نداريد
منبع:labani-md.com